Θεατρικές Παραστάσεις
Σχολικό Έτος 2012 - 2013
Θεατρική Παράσταση "Με το βλέμμα στη φυγή"
Υπεύθυνος: Χριστόπουλος Δημήτρης
Την Κυριακή 21 Απριλίου 2013, στις 20:00, στο θέατρο του σχολείου μας (4ος όροφος), Κολοκοτρώνη 6, Πειραιάς, δόθηκε η Μουσικο-θεατρική παράσταση «Με το βλέμμα στη φυγή», βασισμένη στη θεατρική διασκευή των έργων:
* Θανάση Βαλτινού, Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη. Βιβλίο πρώτο: Αμερική.
* Δημήτρη Χατζή, Το διπλό βιβλίο.
* Χρήστου Οικονόμου, Κομμάτι, κομμάτι μού παίρνουν τον κόσμο μου.
Θεατρική Παράσταση "Τρόμος και αθλιότητα του Γ Ράιχ", Μπ. Μπρεχτ
Υπεύθυνοι: Βεντούρη Λένα, Κουφοπούλου Πηνελόπη
Το Ζάννειο Πειραματικό Λύκειο τη χρονιά που μόλις τέλειωσε, συνεχίζοντας μια παράδοση χρόνων, ανέβασε μια πολύ ωραία θεατρική παράσταση: το σύνολο των μονόπρακτων που αποτελούν τον «Τρόμο και Αθλιότητα του Γ΄ Ράιχ» του Μ. Μπρεχτ. Δύσκολο εγχείρημα από θεατρικής απόψεως, ακόμα και αν το επιχειρήσει μια επαγγελματική θεατρική ομάδα. Ωστόσο τόλμησαν. Και τα κατάφεραν. Η παράσταση που είδαμε είχε ζωντάνια, εσωτερική συνοχή, πολιτικά ερωτήματα και συνέδεε ην άνοδο του Ναζισμού με σύγχρονα φαινόμενα αυταρχισμού και φασισμού που ταλανίζουν τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
Η παράσταση προετοιμάστηκε με μακροχρόνιες πολύωρες πρόβες στις οποίες τα παιδιά συμμετείχαν αγόγγυστα, θυσιάζοντας τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους για το θέατρο.
Τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό τους και το κοινό συγκλονίστηκε, όταν στο τέλος της παράστασης, έβγαλαν τα πουκάμισα και φανέρωσαν τα αιτήματά τους γραμμένα πάνω στα μπλουζάκια τους: λιγότερος αυταρχισμός, περισσότερη δημοκρατία, καλύτερη παιδεία, προσοχή στο περιβάλλον. Ήξεραν τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους και το κατήγγειλαν με το δικό τους αυθόρμητο τρόπο. ...»
Μαρώ Τριανταφύλλου, εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, 19 Μαΐου 2013
Σχολικό Έτος 2011 - 2012
Θεατρική Παράσταση "Το Μεγάλο μας Τσίρκο", Ιάκωβου Καμπανέλλη
Σύμπραξη με το ΓΕΛ Καλλίπολης
Υπεύθυνοι: Βεντούρη Λένα, Καραμπογιά Αθηνά
Σε έναν κόσμο που όλα καταρρέουν ....
Το μεγάλο μας τσίρκο. Μεγάλη ή όχι η Ελλάδα του σήμερα εύκολα και από πολλούς μπορεί να χαρακτηρισθεί τσίρκο.Με τους τρελλούς και τους γελοτοποιούς της,με τα άβουλα όντα- μαριονέτες που θέλουν να λέγονται πολίτες ενός κράτους που την εξουσία έχουν οι Μ.Δυνάμεις του εξωτερικού.Ένα τσίρκο που ο μεγάλος δράκος της απληστίας τρώει τον νεοέλληνα,που οι ζητιάνοι μιλάνε για μεσσίες,που οι ήρωες έχουν πια εκλείψει,που οι ψευτοαστοί προσπαθούν πλασματικά ν αδιαχωριστούν από το λαό επιδιώκοντας την κοινωνική άνοδο σε ένα καταρρέον κράτος.
Σε έναν κόσμο που όλα μετρούνται με τα χρήματα που δεν έχουμε, με το ωράριο που αυξάνεται, με την απογοήτευση της αδιαφορίας ή της παρακμής, μια θεατρική παράσταση και μάλιστα μαθητική από πολλούς θεωρείται περιττή, ανούσια, χρονοβόρα, ατελέσφορη ίσως μάταιη. Λυπάμαι ή μάλλον χαίρομαι πολύ που θα διαφωνήσω.Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση από τη συνεργασία, την επικοινωνία, την αλληλοβοήθεια μεταξύ παιδιών. Αν το σχολείο είναι μία μικροκοινωνία,τότε σαφώς οφείλει να μάθει στα παιδιά πολλά περισσότερα από στείρα γνώση:οφείλει να τα μάθει να συναναστρέφεται το ένα το άλλο, να αλληλοϋποστηρίζονται,να επικοινωνούν.Να θέτουν στόχους και να τους κατακτούν. Να δημιουργούν και να επιδιώκουν το εξαιρετικό,το δύσκολο, συχνά το ακατόρθωτο. Αυτή η ομάδα αυτό έκανε.Παιδιά τρίτης λυκείου συνδύασαν το διάβασμα με το θέατρο,φοιτητές ανάλωσαν ώρες τρέχοντας από τις σχολές τους στις πρόβες,παιδιά πρώτης λυκείου ή β λυκείου αγάπησαν τα μικρά της τρίτης γυμνασίου. Δύο σχολεία και τέσσερεις διαφορετικές ηλικίες συνυπήρξαν και απλά μεγαλούργησαν.Με ένα έργο δύσκολο σκηνικά και σκηνοθετικά,χαρούμενο μέσα από το κλάμα του ,σκληρό μέσα από την τρυφερότητά του,διαχρονικά ιστορικό, θα σας αποδείξουν ότι αυτά τα παιδιά μπορούν να σώσουν την Ελλάδα ή τον κόσμο.Όχι γιατί είναι λαμπροί μαθητές και ταλαντούχοι ηθοποιοί ή μουσικοί αλλά επειδή έχουν κάτι που λείπει δυστυχώς από πολλούς μεγάλους: έχουν ψυχή. Μια ψυχή πολύ μεγαλύτερη από το ανάστημα ή την ηλικία τους και σαφώς γεμάτη από κάτι που έχει απομείνει μόνο λήμμα στα λεξικά: αγάπη. Αυτό έδωσαν και πήραν.Αυτό κέρδισαν με τον κόπο τους,τον ιδρώτα τους,το χρόνο τους. Οι μαθητές του Ζαννείου και του Λυκείου της Καλλίπολης έκαναν μια υπερπαραγωγή τριών περίπου ωρών.Με σκηνικά όπως η γκιλοτίνα, η παράγκα του καραγκιόζη ή το κοινοβούλιο και με ρούχα ανάλογα της απεικονιζόμενης εποχής έδωσαν όλη την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Ας είμαστε λοιπόν περήφανοι που ακόμα υπάρχουν τέτοια παιδιά που μας μαθαίνουν νέες ή απλά ξεχασμένες έννοιες,απαραίτητες όμως αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι..... (Λένα Βεντούρη)
Πρόσκληση Πρόγραμμα 
Πολιτιστική Εκδήλωση (10 - 11 Μαρτίου 2012)
Υπεύθυνοι καθηγητές της όλης προσπάθειας: Μαρία Παδουβά, Απόστολος Φέρτης
Η ομάδα του περιοδικού ΖΙΖΑΝΝΕΙΟ ανεβάζει το Σάββατο 10 και την Κυριακή 11 Μαρτίου στο θέατρο των εκπαιδευτηρίων Πετράκη-Βαλσαμίδη, Πραξιτέλους 66-70 (Πειραιά) δύο παραστάσεις " Το Λεωφορείο" και " Τι κάνουν αυτά τα παιδιά;" που έγραψαν, σκηνοθέτησαν και παίζουν τα παιδιά από το Ζάννειο Γυμνάσιο και Ζάννειο Λύκειο. Το "Λεωφορείο" είναι κείμενο των αποφοίτων του Ζαννείου Λυκείου (2011) Ελένης Κότσιρα, Χαράλαμπου Λεοντίδη και Γιάννη Τωράκη και το "Τι κάνουν αυτά τα παιδιά;" του Δαμιανού Αγραβαρά της Α' Λυκείου.
Σχολικό Έτος 2010 - 2011
Θεατρική Παράσταση "Φουέντε Οβεχούνα" του Λόπε δε Βέγκα
Υπεύθυνοι: Βεντούρη Λένα, Κατσικαλή Μαριαγγέλα
Τον Οκτώβρη του 2010 με τη θεατρική ομάδα της προηγούμενης χρονιάς του Ζαννείου Πειραματικού Λυκείου ξεκινήσαμε να ξαναστήσουμε ένα θεατρικό έργο. Οι απαιτήσεις μας; Πολλές, έως και υπερβολικές. Κατ? αρχήν να είναι πολυπρόσωπο γιατί στην ήδη υπάρχουσα θεατρική ομάδα προστέθηκαν 40 παιδιά του Γυμνασίου μας, έτοιμα να μιμηθούν, να συναγωνιστούν, κάποια ακόμα και να ξεπεράσουν τους βετεράνους ηθοποιούς μας. Στη συνέχεια να έχει ένα κοινωνικό μήνυμα. Να μην είναι κομματικό αλλά πολιτικό. Να θίγει αλλά να μην προσβάλλει. Να καυτηριάζει αλλά με ήθος. Να προκαλεί γέλιο, στοιχείο απαραίτητο για την αγχώδη ψυχοσύνθεση των μαθητών και τη δική μας επιβαρυμένη, απ? τα κοινωνικά δεδομένα κατάσταση. Να συγκινεί γιατί όπως έλεγε και ο Κωνσταντίνος μας, ο βασιλιάς ή διοικητής μας, το κλάμα ξαλαφρώνει την ψυχή. Να μην είναι μικρό, γιατί εμείς είμαστε για ??μεγάλα και θαυμαστά??. Να μην είναι τεράστιο για να μην κουράσει. Να μην είναι κατώτερο από το ?? Παραμύθι χωρίς όνομα??. Να μην είναι ξανά του Καμπανέλη. Αλλά ποιού; Και να ?χει ζωντανή μουσική. Με το Μπάμπη και την αδιάλειπτη διαθεσή του να συνθέτει, παντού και πάντα, οι μουσικές απαιτήσεις έφτασαν στο ζενίθ. Ώρες ατελείωτες στον υπολογιστή και η τύχη μας χαμογέλασε προβάλλοντας μπροστά μας το ιδανικό για τις απαιτήσεις μας έργο: ??Φουέντε Οβεχούνα?? Λόπε δε Βέγκα. Για τους περισσότερους, αν όχι για όλους άγνωστο. Κι όμως αυτή η ??προβατοπηγή?? έγινε το δικό μας χωριό. Ζεστό, σκληρό, απάνθρωπο, δυναμικό. Έγινε ο παράδεισος και η κόλασή μας. Γέλια και κλάμματα αμέτρητα. Τρέξιμο; Ατελείωτο. Αποτέλεσμα; ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ. Όταν οι δυσκολίες έρχονταν η μία πίσω από την άλλη εμείς αντιστεκόμασταν και συνεχίζαμε. Τα καταφέραμε. Φτιάξαμε σκηνικά, παρακαλώντας, ζητώντας, δανειζόμενοι . Νοικιάσαμε ρούχα απ? το Βεστιάριο του Εθνικού Θεάτρου. Μαζέψαμε ό,τι χρειαζόμασταν. Στήσαμε το έργο μας. Προβάλαμε τις ψυχές μας. Και επειδή ως καλλιτέχνες είμαστε λίγο αιθεροβάμονες να επισημάνουμε ότι διαδικαστικά και οργανωτικά την όλη προσπάθεια στήριξε η νυν διευθύντρια του Ζαννείου Πειραματικού Λυκείου η κα Κατσικαλή. Γιατί καλό το τρέξιμο και οι φωνές. Αλλά απαιτούνται έγγραφα, επικοινωνία, προγραμματισμός , μεθόδευση ενεργειών. Αλήθεια τι φώναζα περισσότερο πέρσυ; Κωνσταντίνε, Λευτέρη, Γιώργο, Σωτήρη, Κώστα ή Μαριαγγέλα; Δεν ξέρω? Δεν θυμάμαι και δεν έχει σημασία η ποσότητα. Αλλά γεγονός είναι ότι όλοι μαζί κάναμε μια εκπληκτική παράσταση. Ένθερμη και μελωδική. Και αν οι ηθοποιοί ζωγράφισαν επί σκηνής , οι μουσικοί μας μεγαλούργησαν. Και αν εγώ ήμουν απαιτητική ο Μπάμπης ήταν ??απάνθρωπος??. Αλλά το αποτέλεσμα απλά τέλειο. Πιάνο, κιθάρες (2 ή 3 ανά παράσταση), βιολί, λύρα, μαντολίνο στο τέλος και ντραμς. Και φωνές δουλεμένες, σαν επαγγελματικές. Άλλες τέλειες φωνητικά και άλλες υπέροχες, ζεστές αισθαντικές ακολουθώντας τη δική τους κινησιολογία πάνω στη σκηνή. Όλες μαζί με τους ηθοποιούς συναποτέλεσαν την ομάδα μας.Μια ομάδα μοναδική ,που αγάπησα και που απέδειξε περίτρανα ότι υπό οποιαδήποτε συνθήκη οι μαθητές και οι καθηγητές μπορούν να καταφέρουν τα πάντα αρκεί να τολμήσουν να φτάσουν στο τέρμα. Γιατί εκεί υπάρχει η αρχή.....Πρόσκληση 
Σχολικό Έτος 2009 - 2010
Θεατρική Παράσταση "Το παραμύθι χωρίς όνομα" του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Υπεύθυνοι: Βεντούρη Λένα, Μαματσή Νίκη
Παραμύθι χωρίς όνομα...
χωρίς συγκεκριμένο τόπο,
χωρίς καθορισμένο χρόνο...
Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, βασισμένο στο μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, περισσότερο επίκαιρο από ποτέ, ζωντανεύει από τη θεατρική ομάδα του Ζαννείου Πειραματικού Λυκείου.
Η κριτική του Απόστολου Φέρτη για την παράστασή μας απεικονίζει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που συντελέστηκε το Σάββατο το βράδυ στο αμφιθέατρο του Saint Paul. Αξίζει να την διαβάσουμε.
ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Μια μαθητική θεατρική παράσταση, αντιμετωπίζεται συνήθως ως ένα πεπραγμένο μαθητών και μαθητριών. Μια τέτοια στάση, όμως, υπονομεύει αυτόματα την παράσταση καθεαυτή, διότι ο θεατής, περιορίζει το οπτικό του πεδίο και εγκαλεί τον εαυτό του να κρίνει μαθητές/τριες. Το βλέμμα του, δεν θεάται τα δρώμενα, αλλά τα παιδιά του σχολείου. Η αποτίμησή του, παραμένει δέσμια, εκούσια και ακούσια, σε τρόπους και συνήθειες κριτικής, οι οποίες εντάσσονται στο πλαίσιο της πρακτικής της σχολικής ζωής. Πρόκειται για ένα είδος κριτικής, που προκύπτει από σχολικές τεχνικές πειθαρχικής εξουσίας, όπως η διάκριση, η σύγκριση, η εξέταση, η ταξινόμηση, η επιβράβευση, η εξατομίκευση, η ολοποίηση, η παρατήρηση, η επιτήρηση.
Όμως, μια θεατρική παραγωγή, απαιτείται να βλέπεται μόνον ως ένα «ποίημα». Χωρίς αναφορές: σε ηλικίες, σε ιδιότητες, σε κοινότητες, σε εκτός θεάτρου δεξιότητες και πεποιθήσεις. Ως κάτι που ποιήθηκε, σε ένα χώρο θεατρικό ή οιονεί θεατρικό και σε ορισμένο χρόνο. Ως κάτι που ποιήθηκε μέσα από τις δράσεις όλων εκείνων που εποίησαν την αναπαράσταση του θεατρικού έργου. Δηλαδή τους «ηθο-ποιούς».
Και αναφέρομαι εδώ, στους «ηθο-ποιούς», που το Σάββατο το βράδυ, στις 8 Μαϊου 2010, κατασκεύασαν και βίωσαν για δύο ώρες ήθος, στο οποίο συγχρόνως μας κοινώνησαν μέσα από τους λόγους, τα σώματά τους, τις πρακτικές τους. Στους «ηθο-ποιούς», που κατάφεραν να κρατούν τον θεατή στη θέση που του αναλογεί, από τη χωροθέτηση του θεάτρου, αλλά παράλληλα να τον εγκαλούν και να τον δεξιώνονται στη σκηνή, για να πάρει και αυτός μέρος στο δικό τους γλωσσικό και σωματικό παιχνίδι. Στη δική τους τελετουργία. Σε μια τελετουργία, που κρατώντας την παραδοσιακή της υφή και μορφή, μας μετέφερε, ίσως με τη μαγεία της αλλά χωρίς μαγικό ραβδί, στην εποχή της. Μετέφερε το σήμερα στο χτές? το παρόν στο παρελθόν.
Αν και ζούμε στη μετανεωτερική εποχή, η επιτελεστική δράση της παράστασης ήταν νεωτερική ή ακόμη και προνεωτερική. Από τις πρώτες στιγμές, από ακροατές και θεατές του παραμυθιού, μας μετέτρεψε σε μέλη του παραμυθιού και μας κράτησε συνέχεια στο, και σε, παραμύθι. Έτσι λοιπόν, δεν περιμέναμε το «τέλος» της παράστασης για την κάθαρσή μας, διότι αυτή επιτελούνταν σε όλη τη διάρκεια του έργου.
Αν θα στεκόμουν για να δω κριτικά, ενικότητες και εξατομικευμένα σημεία της παράστασης, θα βρισκόμουν στη θέση να μην μπορώ να πω τίποτε. Διότι οι «ηθο-ποιοί», αλλά και οι μουσικοί, πέτυχαν να ολοποιήσουν τη δουλειά τους. Με άλλα λόγια, κατάφεραν, να αναδεικνύουν και να παρουσιάζουν σε όλη την αναπαράσταση του έργου, ένα «όλον», που δεν επέτρεπε αποκλεισμούς ή εξάρσεις/αναδείξεις ατομικοτήτων. Όπως ακριβώς και στις τελετουργίες. Ο κάθε ένας έχει τον ρόλο του, αλλά όλοι μαζί, ακολουθώντας τους κανόνες που οι ίδιοι θέτουν, ολοποιούν και ολοποιούνται.
Φτάνει όμως να πούμε πως, το Σάββατο το βράδυ, είδαμε μία ωραία παράσταση; Μία παράσταση που μας άρεσε πολύ και μας συγκίνησε; Η απάντηση είναι πως δεν μπορούμε καν να κάνουμε τέτοιες αποφάνσεις. Διότι, το Σάββατο το βράδυ δεν βρεθήκαμε μπροστά σε μία παράσταση? ζήσαμε και μετείχαμε σε πολλές παραστάσεις. Τα κοστούμια, τα σκηνικά, τους φωτισμούς, τις μουσικές, τον κάθε ένα και κάθε μία μουσικό, τον κάθε ένα και κάθε μία «ηθο-ποιό», τους «ηθο-ποιούς» ως ενότητα, τους λόγους, τις σιωπές, τις κινήσεις, τις μετακινήσεις, τις παρουσίες, τις απουσίες, τη σκηνή, το παραμύθι, το Παραμύθι χωρίς όνομα, τις προσωπικές μας παραστάσεις, δράσεις και αναπαραστάσεις.
Όλα τούτα λοιπόν, για να τα χωνέψουμε, όπως λέμε εμείς οι εκπαιδευτικοί, θέλουν το χρόνο τους. Όμως εδώ, αρχίζει μια ένταση. Η ένταση της ανάγνωσης, της αφομοίωσης, της μεταλλαγής, της ανασυγκρότησης, της ιστορικοποίησης, του ιστορείν, της αυτοσυνειδησίας. Και για να την αντιμετωπίσουμε πρέπει να αλλάξουμε προοπτική, προθετικότητες, δράσεις? χρειάζεται, από εκπαιδευτικοί των παιδιών να γίνουμε εκπαιδευτικοί των εαυτών μας. Απαιτείται να μετατρέπουμε τα γεγονότα σε αντικείμενα μνήμης όχι όμως κυριολεκτικής αλλά παραδειγματικής. Δηλαδή, της μνήμης που μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε το γεγονός ως μοντέλο κατανόησης νέων καταστάσεων με δρώντες διαφορετικούς? της μνήμης που μεταφέρει τη συμπεριφορά μας από τη σφαίρα του καθαρά ιδιωτικού σε εκείνη της επικράτειας του συλλογικού. Της μνήμης που είναι δυνάμει απελευθερωτική και μας δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε το χτες εν όψει του σήμερα. Διότι η κάθε παράσταση είναι καταστατικά πολυθρυματισμένη σε πολλές, μα πάρα πολλές παραστάσεις, και κάθε μια από αυτές δεν τελειώνει το Σάββατο που πέρασε. Δεν σταματά σε κανένα Σάββατο, αλλά συνεχίζεται, και αν δεν αναστοχαστούμε το τι κάνουμε μπορεί και να μας στοιχειώσει.
